مردیم از این همه مظلومیت!

آخر تا کی ما باید شاهد این همه مظلومیت باشیم؟ تا کی بنشینیم و دست روی دست بگذاریم و درد و غربت مظلومان را ببینیم؟ تا کی خودمان شرایطی را فراهم کنیم که دلهای عده‏ای بشکند و بسوزد؟ با شما هستم! با شمایی که فرصت یک دقیقه فکر کردن را هم به خود نمی‏دهید. با شما هستم که هرگز صدای مظلومیت آدمهای مظلوم را نمی‏شنوید. آیا آن روز فرا نرسیده که به یاری مظلومان بشتابیم و آنها را از این اوضاع نابسمان که گرفتارش هستند، برهانیم؟ حتما از خودتان می‏پرسید که از کدام مظلوم و کدام مظلومیت صحبت می‏کنم؟! حق دارید. از بس در خوشی و شادمانی خود غرق شده‏اید که دیگر صدای آه و ناله مظلومان به گوشتان نمی‏رسد! مگر نشنیده‏اید پیام جانسوز سید اصلاحات را که گفته است: مظلومانه در این انتخابات شرکت می‏کنیم؟! من دلم از خواندن این جمله خون شده است. چه شد که چنین شد؟! چه شد که سید ما را به این روز انداختند؟ چه شد که سید ما در خانه خودش هم مظلوم است؟ آیا کسی نیست که صدای او را بشنود؟ آیا جوانمردی پیدا نمی‏شود که به ندای مظلومیت او لبیک بگوید؟ کجایند جوانمردان، کجایند غیرتمندان؟ کجایند آزادمردانی که تنهایی و بی‏کسی او را ببینند. آیا یک ایرانی وجود ندارد که دست یاری به سوی این جماعت دراز کند؟ آیا ما بنشینیم تا جناب آقای جرج بوش از این فرصت استفاده کند و برای پیروزی اصلاح‏ط‏‏لبان دعا کند؟ مگر ما خودمان مرده‏ایم. لذا بنده از عموم ملت همیشه در صحنه خاضعانه می‏خواهم که بشتابند و سید ما را از این همه مظلومیت نجات بدهند. در این راستا بنده تنها کاری که از دستم بر می‏آید اینست که با احساسات مردم بازی کنم. چرا که اعتقاد دارم مردم ما مردمی احساساتی تشریف دارند. لذا همان عکسی را که سید در پایان دوره اول ریاست جمهوری‏اش گرفت (که منجر به انتخاب مجدد ایشان شد) نشان می‏دهم تا دلها بسوزد برای مظلومیت ایشان!

درباره وبلاگ